Mijn dochter van 7 gebruikt dit dagboek nu een week en er waren diverse grote doorbraken. Ik was zo trots dat ik er tranen van in de ogen kreeg. Ze heeft veel last van angst (ze bijt op haar nagels), meestal vooral op school. Ze piekert veel. Ze huilt als ze denkt dat ze een standje krijgt. Ze is pessimistisch. Ze legt haar handen over haar oren als we proberen met haar te praten/dingen proberen uit te leggen. Ze is gevoelig. Ze loopt weg als ze niet wil luisteren. Ze heeft weinig zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld ... Ze had het afgelopen jaar (tweede klas van de lagere school) veel overdreven emotionele uitbarstingen. Ze is de jongste van de klas, en ik dacht wel dat het lastig zou zijn. We hebben een motto 'Proberen, proberen en opnieuw proberen'. Op die manier probeerden we wat positiviteit in haar leven te brengen: 'ga door, je komt er wel, geef niet op'. Maar het was tegen dovemansoren gezegd. Gisteren waren we in een park en ze probeerde een klimmuur te beklimmen. Ze kreeg geen goede grip, viel steeds naar beneden en ze zei dat ze het niet kon. Ik zei tegen haar, "Je kunt het wel". Ik hield haar in de gaten en ze bleef proberen tot het lukte. Ze was zo trots, het was fantastisch. Ik ging naar haar toe en gaf haar een dikke knuffel. Ze zei, "Zie je wel, mama, proberen, proberen en opnieuw proberen", en het is me gelukt! Jeetje ... Ik wou dat ik ook een HappySelf Journal had gehad toen ik opgroeide! Aan de bedenker van het dagboek, heel erg bedankt! Je hebt iets eenvoudigs, maar prachtigs gecreëerd!